Madem onların her şeyini alacaktık neden onlarla savaştık!
Hâlbuki ALLAH’tır kurtaran onlar ise kendilerini veya bazı insanları kurtarıcı gibi görürler. Hâlbuki savaş esnasında “Ya Rabbi Ya Rabbi” diyorlardı. Savaşın sonunda ALLAH onları düşmanlarından kurtarınca ondan sonra beni falan kurtardı dediler. Hatta o savaştıkları milletlerin izinden gitmeye başladılar. ALLAH’ı unutuverdiler. Hâlbuki o musibeti kaldıran ALLAH’tı. Ama onlar o musibetleri başlarına getiren düşmanlarının kanunlarını aldılar. Onların harflerini aldılar. Onların kültürlerini aldılar. Onların herşeylerini aldılar. O halde neden onlarla savaştınız söyler misiniz? Madem onların her şeyini alacaktık o halde neden onlarla savaştık! Bir daha o mülkün elinizden gitmeyeceğini mi zannediyorsunuz. Savaştayken Osmanlı çöküyorken artık bir daha iflah olmayız diyordunuz ümitsizleşmiştiniz. Sonra ALLAH azze ve celle sizi kurtardı, düşmanlarınızdan… Ondan sonrada ALLAH’a isyan etmeye başladınız. Savaştayken “Ya Rabbi Ya Rabbi” diyenler savaştan sonra “Avrupa Avrupa” dediler. Acaba o mülkün ellerinden gitmeyeceğini mi zannediyorlar. İşte derler ki: “O kötülükler, musibetler benden uzaklaştı.” Yani artık bir daha gelmez, o musibetler zannediyorlar. Öyle bir gelir ki! Geldiği zaman görürsünüz. İşte şu anda bile mesela başlamış. Kardeşi kardeşe kırdırıyorlar. İşte bu bir savaş değil de nedir? Bu bir kötülük değil de nedir? Bu bir musibet değil de nedir? Ortaokullara kadar esrar inmiş! Bu musibet değil de nedir? Bu neslinizin tehlikede olduğunu göstermiyor mu? Bu mülkünüzün tehlikede olduğunu göstermiyor mu? Siz bunlarla mücadele edeceğinize ALLAH’la mı mücadele ediyorsunuz! Öyle söylerler işte derler: “O kötülükler benden gitti.” İşte bu şekilde şımarık olur ve kibirlenir, kendini övmeye başlar. Şımarır ve kendini över. Benim çalışmalarım sayesinde demeye başlar. Hâlbuki daima ALLAH’tan bilecekti. İnsan nimeti Rabbinden bilecek olursa şımarmaz. İnsan o musibetleri de Rabbinden bilecek olsa ümitsiz olmaz. Çünkü mademki Rabbimdendir, Rabbim beni düşünecektir der. Beni bu halimle bırakmayacaktır der. Ve bir gün bana tekrar nimet verecektir der. İşte o zaman sabretmek kolay olur. [Alparslan Kuytul]
