Θεσσαλονίκη 9 Μαρτίου 2013.
Διαδηλωτές ενάντια στην καταστροφή της Χαλκιδικής.
Anti-gold, Thessaloniki, March 9 2013
«Εγώ είμαι η γενιά του ’40 και τώρα πολεμάνε τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Δεν κάνω πίσω!»
Ηταν μια μέρα της γυναίκας αλλιώτικη από τις άλλες. Καμιά τους δεν είχε όρεξη για γιορτές: της μιας ο άντρας πέρασε τη νύχτα του στο τμήμα, της άλλης το παιδί δεν μπορούσε να ανασάνει, της τρίτης το μωρό γαντζωνόταν στο λαιμό της και ούρλιαζε κάθε φορά που το πλησίαζε ξένος.
Παρ” όλα αυτά, με τις ντουντούκες τους, τα πανό τους και τα μπλουζάκια «όχι στο χρυσό» που δεν βγάζουν ποτέ από πάνω τους, οι γυναίκες της Χαλκιδικής ήταν πάλι χτες στο δρόμο: άλλες έξω από τα δικαστήρια, άλλες προετοιμάζοντας τη σημερινή πορεία στη Θεσσαλονίκη.
Πρώτη πρώτη η σούπερ γιαγιά, που έκανε τον γύρο του Διαδικτύου όταν στην προχθεσινή εισβολή των ΜΑΤ στην Ιερισσό βγήκε στην πρώτη γραμμή τραγουδώντας.
«Τι να γιορτάσουμε παιδάκι μου εμείς τώρα; Εμείς μόνο να φωνάξουμε μπορούμε. Θα γιορτάσουμε όταν νικήσουμε», λέει η κυρία Καίτη, ετοιμοπόλεμη και σήμερα με τα αθλητικά της παπούτσια,
«για να τρέξω άμα χρειαστεί πάλι, πουλάκι μου». Η κυρία Καίτη, με μάσκα και κασκόλ, βγήκε μπροστά στους ΜΑΤατζήδες: «Ελάτε να σας πω εγώ, που είμαι η γενιά του ’40». Η γιαγιά άρχισε να τραγουδάει: «Δεν μας φοβίζουν μάνα μου οι σφαίρες και τα κανόνια».
Πώς το βρήκες τόσο θάρρος γιαγιά; τη ρωτήσαμε.
«Εμείς ζήσαμε πόλεμο και Κατοχή, τέτοιο πράγμα δεν ξανάδα. Επίτηδες μπήκα μπροστά και τους φώναζα
«δεν έχετε μάνες, βρε». Λέω, γριά είμαι, θα με σκοτώσουν; Ε, ας με σκοτώσουν. Καθόλου, μα καθόλου δεν φοβήθηκα κι αύριο άμα ξανάρθουν πάλι θα βγω. Τι νομίζουν; Οτι θα ρίχνουν μπουμ μπουμ και θα κάνουμε πίσω; Εγώ είμαι η γενιά του ’40 και τώρα πολεμάνε τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Δεν κάνω πίσω».
