O kadar ince çizgilerde yaşıyoruz ki
Ölüm dediğin bize mutluluktan daha yakın
Öyle şeylere bel bağlıyoruz ki
Hiçbirinin sahibi biz değiliz
O kadar köle ruhluyuz ki
Ruhumuzu bedenden aza da cesaretimiz yok
Öyle sevme özürlüyüz ki kendimizi bile sevemiyoruz
Ve o kadar gururluyuz ki
Bunların hiçbirini kabul etmiyoruz
Senin gemilerin var biliyorum
Okyanuslara açılır,kasırgalarla boğuşursun
Çok uzaklara gitme ama
Bir gün yorulursun
İşte o gün bilki limanın ben olurum
Rotanı bana döndür ve gel yeter
Yeter çok beklettin
Ben,bilki sonbahardayım
Ve senden çok uzaktayım
Sen verdiğin sözleri
gezdiğimiz yolları
ve hatta bildiğin tüm rotaları unut gitsin
yalnız gemilerle bana gel
çünkü çiçekler dalında, gemiler limanda güzel
gün gelir ağlarsın
gözyaşın bir damla akmadan
kahkahalar atarsın gün gelir ağzını hiç açmadan
haykırırsın içindekileri ama
yanındaki bile duymaz sesini
bakarsın gözünü hiç ayırmadan
görmezsin ne geçse yanından
sonra bir an gelir
nefes alırsın yaşayamazsın
yaşarsın ama anlamazsın
anlamazsın...
