Batık bir Atlantik çocukluğum...
Demini almış, küf kokulu yosun sarmalarından.
Zamanı geçmiş, miadı çoktan dolmuş,
Balon uçurmaların... İp atlamaların...
Tanınmamak için değiştirilen hırkaların,
Saklambaçlar da kalmış hükmü.
Şimdi üzerime ne giyersem giyeyim
Mutlaka sobeliyor hayat!
Miras bırakılacak yeri yok gençliğimin...
Kuramadığım hayaller balkonlar da asılı kabak.
Zulmünden bir damla eksik versen, ölmezsin ki kader!
Ben peşinden koşarken böyle yalın ayak...
Zümresine erişemediğim mutluluk çiçekleri;
Soldurmayın kendinizi!
Ayağıma takılan taşların her biri,
Yaşayamadıklarımın sabr-ı tesbihi.
Daha dolamamış ki derdin küfesi,
Hala yok bir imamesi!
Elif Battal
