“Sevmek kolay değildir” derlerdi.
Mecnun veya Keremi anlatırlardı ardından,
Sanki ibret alınması için.
Anlattıkları yaratılana duyulan aşkmıydı,
Yoksa yaratılandan yaratana ulaşan bir yol muydu?
Yolun uzunluğu sevdana bağlıydı,
Kimininki uzun, kimininki kısaydı,
Kimileri ise bu yolun başından geri dönerdi.
Kolay değildi bu yolda yürümek.
Yürek isterdi,
Her zorluğa karşı gelmek.
Sabır isterdi,
Yolun uzunluğunu görüp de dayanmak.
Bir dağa tırmanmaya benzerdi,
Tutunacak bir oyuğu bile olmayan.
Sevdikçe tırnaklarınla açardın oyuğu,
Ellerin kanarcasına,
Ama yinede ulaşacağın yeri bildiğin için,
Hissetmezdin kanayan yaralarının acısını.
Rabbine kavuşma yolunda,
Attığın her adımda,
Meydan okurdun:
“Bana bir şey yapamazsınız, ben aşığım” diye
Haykırırdın:
“Aşıklar ölmez, Ölen bedendir…”
