ÜŞÜYORUM ANNE
Üşüyorum anne
Ne kar, ne buz
Bu kışlar bile
Vicdansız insanlardaki bakışlar kadar soğuk değil
Korkuyorum anne
En bulutlu, ışıksız geceler bile
Bu vicdansızların yürekleri kadar karanlık değil
Bunlar insan mı anne?
Bunlar insansa, ben insan olmaktan utanıyorum
Üşüyorum anne
Yüreğim soğudu insanlıktan
Yoruldum umutlara tutunmaktan, hayallere sarılmaktan
Bıkmadı şu şerefsizler anne
Umutlarımı kırmaktan, hayallerimi yıkmaktan
Tut ellerimi düşüyorum
Yüreğimi ısıtacak bir sözün kaldıysa hala
N’olur söyle, üşüyorum anne…
Gürsel İLERİ
