دهگان:
قسمت 3 - بخش 10
ده معمای اسرارآمیز
زیست فرازمینی: پیدایش حیات تا کوچ به مریخ
پیدایش حیات در کره زمین در حدود دو میلیارد و چهارصد میلیون سال پیش آغاز شد ، اقیانوس ها بستر زیستگاه نخستین جانداران بودند و کم کم روند تکامل سبب شد تا زندگی در سراسر زمین پراکنده گردد.
اتمسفر زمین در آغاز لایه ی اوزون نداشته به شدت قلیایی بوده است ، از این رو در چنین اتمسفری واکنش های الکتریکی آسان تر صورت می پذیرد و مولکول های که ساختار زیست را به وجود آوردند در این زمان تشکیل شده اند. مدل حباب فرضیه‌ای پیشنهاد شده توسط لوئیس لرمان برای توضیح پیدایش حیات است ، بر پایه ی این فرضیه، گازهای متان و آمونیاک از دهانه آتشفشان‌های زیر اقیانوس ها خارج شده و در حباب‌های زیر آب محبوس می شدند و از گزند پرتو های فرابنفش خورشید محفوظ می ماندند ، در درون این حباب ها مولکول های نخستین زیست یعنی فسفو لیپید ها پدید آمدند.
فسفو لیپید ها در صورتی که به اندازه کافی بلند باشند توان تشکیل خود بخودی لیپید دو لایه ی را دارند که یکی از ساختارهای بنیادین غشای سلولی است.
هماند سازی یکی از جنبه های مهم حیات می باشد که توسط آمینو اسید ها صورت می پذیرد و احتمالا پلی مریزه شدن نوکلئوتیدها سبب پدید آمدن ریبوزیم‌ها ی هماند ساز شده است.
بدین سان مواد آلی از مواد غیر آلی ساده مانند هیدروژن ، متان و آب پدید آمده‌اند و نخستین جانداران ، راه پر پیچ و خم داستان زندگی را آغاز نمودند.
نور ، آب و اکسیژن مهمترین عناصر سازنده زیست زمینی هستند ، در هر ثانیه ۲/۴ میلیون تن از جرم خورشید به انرژی تبدیل میشود، با توجه به جرم خورشید که حدود ۳۳۳ هزار برابر جرم زمین است ، این ستاره تا پنج میلیارد سال آینده به تولید انرژی ادامه خواهد داد.
اگر لایه اوزون به دور زمین تشکیل نمی شد ، پرتوهای فرابنفش خورشید مانع به وجود آمدن زیست بر روی این کره می شدند ، این لایه پرتوهای پرانرژی فرابنفش را جذب کرده و آن‌ها را به شکل پرتوهای فروسرخ ، به سطح زمین می‌فرستد و بدین سان ، انرژی ویران کننده خورشید به انرژی زندگی بخش تبدیل میشود.
در کیهان میلیارها کهکشان وجود دارد که در دل هر کدام از این کهکشان ها ، میلیارد ها ستاره چون خورشید می درخشند و هر ستاره ممکن است دارای منظومه ی از چندین سیاره باشد ، پس امکان فراهم شدن زیستگاهی چون زمین در پهنه ی بیکران کیهان شدنی است ، هر چند تا کنون هیچ سیاره ی چون زمین نیافتیم.
فاصله ها در کیهان مفهوم دیگری پیدا میکنند ، نزدیک ترین ستاره پس از خورشید به ما پروکسیما نام دارد که بیش از چهار سال نوری با ما فاصله دارد و اگر با پیش ران های امروزی بخواهیم راهی آن شویم بیش از چهل هزار سال به طول خواهد انجامید ، دورترین ستاره رصد شده توسط تلسکوپ هابل بیش از سیزده میلیارد و دویست و نود میلیون سال نوری با زمین فاصله دارد.
تابش خورشید جاودانه نیست ، در هر لحظه از هم جوشی دو اتم هیدروژن ، یک اتم هلیم پدید می آید و مقدار کمی از جرم آن به انرژی تبدیل میشود ، در ۵ میلیارد سال آینده، خورشید تمام سوخت هیدروژن موجود در هسته خود را مصرف می‌کند و شروع به منبسط شدن می‌کند ، در بزرگترین حالت، سطح آن به حدود مدار فعلی زمین خواهد رسید ، اصلاحا این دوره از عمر یک ستاره را غول سرخ می نامند.
تا یک میلیارد سال دیگر سطح زمین آنقدر گرم خواهد شد که دیگر به سختی بتوان آب را در حالت مایع در زمین پیدا کرد و این به مفهوم ، پایان زندگی است.
شاید بهتر باشد بجای یافتن سیاره ای چون زمین در پهنه ی بیکران کیهان ، در پی ساختن
