Një kufomë e shtrirë në tokë, gati-gati si një njeri mbi ballin e të cilit feks ylli i partisë. Ky është njeriu i ri, njeriu i kohës së diktaturës, i cili nuk vdes kurrë dhe nuk fle, por edhe nëse fle, një sy e mban hapur, kurdoherë vigjilent.
