گزارش تفصیلی
استرالیا از کشورهایی است که برای پذیرش مهاجران در خاک خود، سیاست بشدت سختگیرانه ای در پیش گرفته و تفاوت چندانی میان پناهجو و مهاجر قائل نیست.
در چنین وضعیتی در صورت عدم پایبندی دونالد ترامپ به توافق دوجانبه واشنگتن و کانبرا برای پذیرش متقاضیان پناهندگی استرالیا در خاک آمریکا، سرنوشت این پناهجویان بلاتکلیف بیش از پیش در هاله ای از ابهام قرار می گیرد.
کانبرا به نام مبارزه با باندهای قاچاقچیان و ضرورت بازداشتن مهاجران از انجام سفری خطرناک در اقیانوس، شناورهایی را در آبهای اطراف این کشور فعال کرده است تا مانع از نزدیک شدن قایق مهاجران به منطقه تحت حاکمیت استرالیا شوند.
جولیا گیلارد، نخست وزیر پیشین استرالیا در سال ۲۰۱۰ میلادی درصدد برآمد با برخی از همسایگان شمالی کشورش به توافقی برسد تا مانع از ورود مهاجران به استرالیا شود.
او در این باره گفت: «هدف، اطمینان از این است که قاچاقچیان انسان، هیچ محصولی برای فروش نداشته باشند و قایق هایی که رهسپار استرالیا می شوند تنها بتوانند به مراکز نگهداری منطقه ای بروند.»
مهاجرانی که موفق می شوند به نزدیکی استرالیا برسند سرانجام به اردوگاههایی که توسط کانبرا در جزیره مانوس در پاپوآ گینه نو و در جزیره نائورو راه اندازی شده اند، فرستاده می شوند.
اما در آوریل سال ۲۰۱۶ میلادی دادگاه عالی کشور پاپوآ گینه نو اعلام کرد که احداث اردوگاه برای متقاضیان پناهندگی در جزیره مانوس، خلاف قانون اساسی این کشور است.
در آن سال لوآنی هنائو، دادستان پاپوآ گینه نو گفت: «این ترتیبات مورد علاقه کشور ما نیست و هیچ فایده ای نیز برای این کشور ندارد. بلکه تنها به نفع یک کشور خارجی است.»
در اردوگاه جزیره مانوس، متقاضیان پناهندگی که از کشورهای افغانستان، سریلانکا، بنگلادش، پاکستان، عراق و ایران روانه استرالیا شده اند، برای یک دوره نامشخص نگهداری می شوند. در مجموع حدود ۱۶۰۰ نفر در انتظارند تا استرالیا درخواست پناهندگیشان را بپذیرد.
ریاض صمدی، یکی از پناهجویان می گوید: «حضور ما در اینجا غیرقانونی است. ما از استرالیا به اینجا آمده ایم و متعلق به استرالیا هستیم و نه پاپوآ گینه نو یا کشور دیگری.»
سجاد حسین نیز می گوید: «ما هنوز هم پناهجو هستیم. ما را به زور به اینجا آورده اند و نه به خواست خودمان. ما نیاز به کمک داریم.»
در این اردوگاههای بحث برانگیز، تا کنون چند مورد خودکشی و همچنین بدرفتاری نیز دیده شده است و با وجود آنکه موقعیت پناهندگی بسیاری از مهاجرانی که در اینجا هستند در سطح بین الملل برسمیت شناخته شده است اما استرالیا از پذیرش آنها خودداری می کند.
تا سالهای دهه ۶۰ میلادی استرالیا ترجیح می داد مهاجران سفید پوست و مسیحی را بپذیرد و از آن زمان بود که بومیان استرالیا سرانجام در چهارچوب قانون به عنوان افراد جامعه و نه بخشی از طبیعت و جانوران این قاره پذیرفته شدند.
