هنرمندی که همیشه از شهرت دوری می کرد، خیلی زود در سنین جوانی به ستاره موسیقی سنتی تبدیل شد. اما با وقوع انقلاب و ممنوع شدن خواندن برای زنان، همانند بسیاری از خوانندگان زن خانه نشین شد.
این سیاست سختگیرانه، چند سال بعد ملایم تر شد. اما پریسا در اولین مصاحبه تلویزیونی بعد از انقلاب، به تلویزیون یورونیوز گفت که از سیاست اجرای زنان برای زنان استقبال نمی کند: «خانمها در ایران اجازه خواندن را دارند ولی فقط برای خانمها. البته من هیچ وقت برنامه ای در ایران به این صورت اجرا نکرده ام. چون اعتقادی به این ندارم که باید فقط برای خانمها خواند. این نوع موسیقی به جنسیت آدمها کاری ندارد و با روح انسانها سر و کار دارد.»
موسیقی از نظر پریسا هنری مقدس است که به هنرمند و مخاطب، بالی برای پرواز به دنیایی فرازمینی می دهد. او موسیقی را ابزاری برای نیایش با معبود می داند و این مساله در اشعار عرفانی آثار او کاملا مشهود است.
به عقیده پریسا، ادبیات و موسیقی ایرانی مرز زمانی و جغرافیایی ندارد: «پیام امثال مولانا پیام و کالای روز نیست که از مُد بیفتد و به درد نخورد. کما این که بعد از ۷۰۰ سال که از دوران مولانا گذشته است، هنوز پیام جهانی او قابل استفاده است. این موسیقی ما هم که با این شعر و اشعار کلاسیک عجین است، همین پیام را دارد.»
مسعود بهنود، نویسنده ایرانی می گوید که کناره گیری ناخواسته پریسا از دنیای موسیقی در ایران، تاثیری بر جایگاه او در میان علاقمندانش نداشته است: «ما ۴۰ سال است که با خانم پریسا زندگی کرده ایم. این که ایشان روی صحنه نیامده اند یا دیر آمده اند یا کمتر آمده اند، تغییری در وضعیت ایجاد نمی کند. به نظر من صدای او خیلی تغییر نکرده است و او هنوز همان فرشته آسمانی آواز ایران است.»
محمد محمدی، خبرنگار یورونیوز از محل برگزاری کنسرت پریسا در لندن می گوید: «حدود ۴۰ سال از بازنشستگی اجباری پریسا می گذره، اما هنوز هیچ ستاره زنی نتوانسته است به جایگاه او در موسیقی سنتی ایران برسد. آیا این نشان دهنده رکود این نوع موسیقی در میان زنهاست، یا نشان می دهد که پریسا خواننده بی بدیلی است؟»
