**ÖMER FARUK DEMİRAL ŞİİRLERİ **
**
**
**can kırığım **
Önce oturup bu gece, şu beyaz kâğıdı
Melûl bakış- ince nakış kefen diye işledim !
Henüz bir ezgi söylemiyorum içimden..
Daha seçmedim o ağıdı.
Önce ve ilk defa oturup bu gece,
Sen okuyasın diye bu şiiri yazıyorum !
Sonra ve ilk defa, kâğıttan kefenime sarıp gönlümü,
Sevdamın mezarını kazıyorum...
*****
Bu gece sana yazıyorum bu şiiri..
Artık rüzgârın ne yönden estiği önemsiz.
Yağmur nanca yağarsa yağsın,
Beni, aha da şuramdan vuralı sözlerin,
Gözlerim içe ağlıyor, gözlerim nemsiz...
Bu gece , bu şiiri o bildiğin odamdan yazıyorum;
Bu gece iğde kokuşlum, bıraktığın yaramdan kanıyorum...
*****
Şimdi sen üzülürsün de bu dizeleri okudukça..
Kelimeler yüreğini ilmik- ilmik dokudukça..
Sil geç bu gözyaşı dökmeleri, unut efkârlı baş eğmeleri !
Beni bir minicik düşün yeter akide şekerim,
Ellerin çözerken ellere düğmeleri..!
Ah ben öleceğim..
Ah ben kendimi tanıyorum...
İçimde bir cayırtı, bir cızırtı, bir çizik;
Bu gece Karanfil’im, için-için
Bu gece Acıdil’im senin için;
Yanıyorum..!
*****
Bak ne geldi aklıma!
O teras katından bakarken anasonlu ben,
O ışıklı, o dar, o sarhoş sokağa bakarken,
Alnımı dayamıştım yansıman olan cam'a..
Sen ağlıyordun, görüntün ağlıyordu pencerede.
Ben gözlerine dayamıştım alnımı,
Unutup kimliğimi, adımı,
Sevdama boyamıştım andımı.
Gözyaşını içmiştim dar sokağın ışığı ile..
Ne garip ağlayamıyordum bile...
******
O sokakta biliyorum insanlar kaldı şimdi,
Dudaklarında artığımız şarkılar; usul-ıslıklı..
Bir de gözyaşı şahidi Nisanlar; çisil-ıslaklı
Ne desek boş, ne yapsak nafile , ben artık bakamam o cama.
Cam kırığım, can kırığım, gül ağacım;
Seni bilmem yılların nasıl geçer ama,
Ben de yaş çoktan elli
Ve mahşere taşınacak besbelli
camlarda büyüyen acım..
Şimdi ben karanfil kokulu tek yürekle,
İnce-lodos, aşk dokulu tek dilekle,
Dönülmeze muhtacım..!
Güllacım;
Öyle daraldı kıskacım..
ÖMER FARUK DEMİRAL
