صبحگاه چهارم اوت ۱۹۹۵، ارتش کرواسی به دستور فرانیو توجمان رئیس جمهور این کشور حمله را آغاز کرد. یکصد هزار سرباز برای این حمله آماده شده بودند. توپخانه سنگین وارد عمل شد و مهمترین شهرهای تحت کنترل صرب ها در منطقه کرائینا به خصوص مرکز آن کنین، محل استقرار جدایی طلبان صرب، بمباران شد.
این منطقه صرب نشین تحت حمایت اسلوبودان میلوسویچ رئیس جمهور صربستان یوگسلاوی، چهار سال پیش از آن در سال ۱۹۹۱ اعلام خودمختاری و سپس استقلال کرده بود. موجودیتی تحت نام «جمهوری صرب کرائینا» که از سوی جامعه بین الملل به رسمیت شناخته نشده بود اما حدود یک سوم از خاک کرواسی را در اشغال خود داشت.
ارتش کرواسی تنها طی چهار روز موفق شد کنترل کامل این منطقه را در دست بگیرد. حمله ای برق آسا که پایانی بود بر مناقشه مرگبار موجود میان کرواسی و صربستان.
در زاگرب پایتخت کرواسی، جشنی با حضور فرانیو توجمان رئیس جمهور این کشور برپا شد و این پیروزی به منزله پایان رویای میلوسویچ برای تشکیل «صربستان بزرگ» به حساب آمد.
در باره آمار قربانیان آن حمله اختلاف نظر وجود دارد. بیش از دویست هزار غیر نظامی مجبور به فرار به بوسنی و صرب
