yağmurun dili sürçünce
yakalandım ya kirpiklerinin ucuna
herhangi bir balkonda herhangi bir bakmanı
borçlusun iç sızımın gitmek niyetine...
aklımdaki fotoğraf kesiğinden
öptüm gülüşünün içeriğini
ayakkabılarımızın içi yine su dolu
çağla dalında bıraktığımız rüyadan
birlikte uyanalım yine...
ağlamayı bırakıp
düşe kalka yalnızlığının ortasında
yine bir ev yap ikimize
orman ikindileri dinlesin şarkımızı...
kimsenin uğramadığı acının
biricik adıdır
heveslerime biraktığın
bu kimliksiz tortu...
her an yeni bir ben oluyorum kendi içimde
her an ayrı bir şekilde özleyip
gözlerini son kez çakışını
sonu belirsiz o karanlığa...
bana bıraktığın bu sonsuz ben'in içinde
bir başıma
seni sevmeye tutunuyorum
bulmak için asıl kendimi...
serçe ağızlı son sabahımızı
yazıyorum şimdi kıvırcık saçlarının
toprak kokulu tozlanışına
sana ve zamana yeminli
kendime suçlar arıyorum
ölümlü arzulardan uzak
tınılar biriktiriyorum
bir kucak ayrılık
bir çekim nefes
yol yordam ayırmadan
hepsi sana ve bana atılmış adımlar...
uzaya dağılan sesimizi
ağaçlar hissetsin diye köklerinde
terimizin kirli tadını...
eskiden yağmuru biz kovalardık
yeryüzü neşemize sımsıkı kilitli
bütün yokluklardan yarattığımız
o eşsiz zenginliğe ürkek kuşlar bile kıskanç
ama eskideni hep yeniliyorum içimde
ilk akşam kokularıyla bıraktığın sokaklar
şiirlerimde erken uyanık çocuk sesleriyle bir
ve sahipsiz hiçbir gölge bile bırakmamak adına
aklıma fikrime dolan çığlığını
alarak cesaretimin pusulasına
kaçışlar yedekliyorum sıkıntılarıma...
ben gidişinin bu rüyadaki tek emanetiyim
uyandığım zaman da yanındayım
uyuduğum zaman da
ben senin yanında olmanın
rastlantısal ömrüyüm
merak edilmemiş bir çocuk yalnızlığı gibi
zamani ve evreni tartmadan
adımlarıma bıraktığın
gülüşüne bağlı
bir düş tiryakisi...
eskiden karıncalara basmama yarışı yapardık ya
gidişini de buna bağlıyorum açıkçası
hiç karınca ezmemek adına gittiğin ülkeye
gelmeye çalışırken
evler kalıyor adımlarımın altında
sana ulaşamadan uyanıyorum nefes nefese
seni görmenin mutluluğuna
tercih ediyorum evleri ezmemenin mutluluğunu
biliyorum senin de böyle daha çok mutlu olduğunu...
seni görmek seni görememek pahasına
düşlerde bile incitmemektir
yaşamak sızısını...
Kağan İşçen
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir
