'yardım ister gibi değil, sevgi ister ve hak ettiğine inanır gibi bağırıyordum.. başkası belki şuursuzca bağırıyorum sanırdı ama akide'nin beni duyunca onu isteyerek çağırdığımı anlayacağını ve bana koşacağını biliyordum, buna inanıyordum, çünkü o sıra bütün ruhum o bağırışa, o isme aitti..
görünmeyene çocukluğumdan beri aşinaydım.. ruhlara hele epeyce aşinaydım; görecek/görünecek/konuşacak/konuşulacak kadar.. ama aklım fazlasına ermiyordu ki..'
hamdi koç ('çıplak ve yalnız'dan)
