Benim Adım Hiçkimse
hayalimi de unutursun külü soğuyunca dudağının
terk edilmiş bir denizi ilk kez görmek adına da değil üstelik...
herkesi her şeyi zamana emanet etti tanrı
zamansa baştan ihanet etti :
aşkları yarım
yarımları aşksız bıraktı...
pencereler kirliydi
hava yağmur sonrası güneşli
arkadaşlar yolların çamurlarına umarsız
dışarısı hiçbir zaman sensiz olmadı
biz bulamadık sadece...
onu istemişim aslında hep
tek derdim oymuş meğer
önceleri hiç bilmediydim
sonraları da bildiğime inanamadım
şimdi anladım imkansızlığını...
ayağı toprağa değmeli insanın
durup bazen bir ağaca dokunmalı
düşünüp rüzgarın nerden gelip nereye gittiğini
yağmurda sokağa atmalı tanımsız hüzünlerini
insanın hiç tanımadan sevdiği birileri olmalı
aşmalı ölümü...
toptan tüm dünyaya ağlıyorum
haksızlık etmemek adına hiçbir acıya...
annelerin saçları süpürge
babaların elleri nasır
onların annelerinin babalarının da
saçları süpürge elleri nasır
herkes hem çocuk hem anne baba
yalnızlık çık aramızdan
benim adım hiç kimse...
onlar meçhul askerler
burda sesler ad olsun diye...
dumanlı havayı kurtlar sever
puslu havayı hainler
sisli havayı şairler
açık havayı çocuklar
güzel havaları orhan veli...
nasıl öyle otlar fışkırırdı
içerde duramazdım
dışarda da duramazdım
aslında duramazdım...
bir bakışta bütün şehirleri görmek isterdim
bir kulaçta bütün nehirleri yüzmek
bir adımda bütün yolları yürümek
bir atlayışta üzerlerinden tüm dağları aşmak isterdim
bir ömür yetmez sana...
kağan işçen...
