Το 1994 κατά τη υπογραφή από την Ουκρανία της συνθήκης για την μη διάδοση των πυρηνικών όπλων, ένας από τους όρους ήταν ότι οι εγγυήτριες συνυπογράφουσες δυνάμεις-μεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ και η Ρωσία- θα σέβονταν την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.
Είκοσι χρόνια μετά η Κριμέα αποσχίστηκε και προσαρτήθηκε στη Ρωσία, ενώ στην ανατολική Ουκρανία Ρωσόφωνοι αποσχιστές επιχειρούν να αυτονομήσουν τις περιοχές.
Από το 1991, που ανεξαρτητοποιήθηκε η Ουκρανία, οι σχέσεις με τις ΗΠΑ πέρασαν από σαράντα κύματα, σε άμεση συνάρτηση και με τις σχέσεις Μόσχας-Ουάσινγκτον.
Βρέθηκαν στο ζενίθ στα τέλη της δεκαετίας του ’90, αλλά έπεσαν στο ναδίρ, κατά την διακυβέρνηση του Λεονίντ Κούτσμα.
Οι επιδόσεις στ’ ανθρώπινα δικαιώματα επιδεινώθηκαν και η δολοφονία του δημοσιογράφου Γκεόργκι Γκονγκάτζε έφερε το πάγωμα στις διμερείς επαφές.
Η «πορτοκαλί επανάσταση» το 2004 παρουσιάστηκε ως μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον αμερικανικό παράγοντα να επιστρέψει κοντά στα ρωσικά σύνορα.
Η κυβέρνηση Μπους άρχισε να παρέχει αφειδώς κονδύλια για τον εκδημοκρατισμό στην Ουκρανία ενισχύοντας επιλεκτικά ΜΚΟ, που δραστηριοποιούντο στη χώρα και θα είχαν λόγο στη μετέπειτα διακυβέρνησή της.
Ωστόσο η απόπειρα του Τζωρτζ Μπους να εντάξει την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ απέτυχε καθώς βρήκε σθεναρή αντίσταση από σημαίνοντα μέλη της βορειοατλαντικής συμμαχίας, όπως η Γερμανία και η Γαλλία, που δεν επιθυμούσαν να οξύνουν τις σχέσεις τους με τη Ρωσία.
Η εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα το 2008 επέφερε μία άλλη προσέγγιση στο δόγμα της εξωτερικής πολιτικής έναντι της Μόσχας.
Ο ίδιος ανακοίνωσε ότι πάτησε το κουμπί επανεκκίνησης των σχέσεων και οι εικόνες από το περίφημο πρόγευμα με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, προβλήθηκαν κατά κόρον προς επίρρωσιν αυτής της επαναπροσέγγισης.
Από την εξέλιξη των γεγονότων, όμως προφανώς η κάθε πλευρά είχε μία διαφορετική ερμηνεία του όρου «επανεκκίνηση» και η Ουκρανία βρίσκεται ξανά στο μάτι του κυκλώνα.
