(YOZGAT SÜRMELİSİ)
DERSİNİ ALMIŞ DA EDİYOR EZBER
Dersini almış da ediyor ezber
Sürmeli gözlerin sürmeyi neyler
(Aman ben yarelendim aman)
Bu dert beni iflah etmez del eyler
Benim dert çekmeye dermanım mı var
(Aman aman sürmelim aman)
Kaşın çeğmelenmiş kirpik üstüne
Havada bulutun ağdığı gibi
(Aman ben yarelendim aman)
Çiğ gibi düşmüş de Gül sineler ıslanmış
Yağmurun güllere yağdığı gibi
(Aman sürmelim aman)
Yöresi: Yozgat / Akdağmadeni
Kaynak kişi: Nida TÜFEKÇİ
YOZGAT SÜRMELİSİNİN HİKÂYESİ
Yozgat şehri 1760 yılı başlarında Bozok Yaylasının, yeşillik, etrafı ormanlarla çevrili içinde binbir çeşit kuşun ötüştüğü bir sahada kurulurken; Yozgat halkı o zaman yarı göçebe ve sürülerini besleyerek hayvancılıkla uğraşır, hayatlarını bu yoldan sağlarlardı.
Bozok yaylasında otlayan bu sürülerin birini de Sürmeli Bey adında bir Türkmen Yörüğü otlatırdı. Halk tarafından sevilen bu yanık sesli halk ozanı elinde kavalı, sırtında sazı Yozgat'tan Akdağmadeni'ne uzanan ormanların içinde sürüsünün içinde dolaşırdı. Bazen bir çamın dibine rastlanır. Sazının tellerini konuşturur bazen bir derenin kenarında kavalını çalar, aşık olduğu gönlünün sevgilisini düşünürdü.
O sevgili ki güzelliği Bozok yayla'sına yayılmış, ahu gözlü, sürmeli kaşlı, ayyüzlü bir dilberdi. Babası bir Türkmen beyi idi ve çok sert bir adamdı. Sürmeli Bey, ailesini salarak, babasından sevdiğini istetir, mağrur adam, kızını bir çobana vermeye yanaşmaz. Araya beyler, ağalar girer ama boşuna, bir türlü gönlü olmaz kızın babasının ve iki sevgili birleşemezler.
Üzüntüsünden sürüsünü bırakan Sürmeli Bey alır sazını eline beş çamlar mevkiinde kendine bir dergah kurar. Aşkını, yanık türküleriyle dağlara ağaçlara anlatır. Küser otağına, obasına ve Akdağlar'a kadar uzanan çamların arkasında onu bir daha gören olmaz. Dertli kavalına üflediğ, işli sazına söylettiği nameler kalır geriye. O gün bu gündür dillerde yankılanır Sürmeli Bey'in türküleri.
