'en sevdiğim sezen aksu şarkıları arasındadır.. dönem dönem bir dinlemeye başlarım, artık saatlerce günlerce dinlerim.. herkesi çarpan kısmı başka. beni en çok çarpan kısım şurası: "eyvâh! şiirler azalmış, günümüz perişân, yanıyor içimizdeki koskoca orman" herkesin yorumu, çağrışımı kendine.. düşünürüm hayatımızdan şiirleri ne kadar eksik ettiğimizi ki anlayan anlar, şiirden kast ettiğimin şiirden öte bir şey; bir duygu, bir duruş olduğunu.. koşturmaca diyoruz, herkesin bencilliğini öne sürüyoruz, bazen yenik düşüyoruz korkularımıza ve uzaklaştırıyoruz kendimizden şiirleri.. yakıyoruz içimizdeki ormanları.. barındırdığımız tüm güzellikleri kül ediyoruz.. güzel yaşamak diye güvenliğimiz öğretilmiş bir kere, rahata özendirilmişiz, kolaya şartlanmışız: garanti olmayan zeminlere sıçramaktan korkuyoruz diye ayağımızı üşüten betondan kopamıyoruz. sırf dostluk namına çaba göstermeyi küçümsüyoruz, herkesin bencil olduğu söylemiyle. herkes herkesin bencil olduğunu bahane göstererek bencilleşiyor.. belki de mesele ilk adımı atmakta, içimizdeki şiirleri yitirmemek için direnmekte, bunu küçümseyenlere, saplantı veya eziklik sayanlara inat.. çünkü gerçekten günleri perişân eder şiirsizlik.. hangi saray soğuk değildir ki dostsuz? hangi evi güzelleştirmez ki menekşeler?
söylediklerim tüketim toplumuna karşı çıkma söylemi değil.. büyük ihtimalle her çağda her toplumda var olan bir şeyden bahsediyorum. korkularımızın, endişelerimizin, hayatta kalma içgüdümüzün bizi tamamen kuşatıp ele geçirmesi durumu.. bazılarında daha yoğun ki çevredeki şiirleri görmekten veya onlara değer vermekten uzaklar.
gel bana kalbini göster ne olur
sen değilsin bu sudaki aksin
zırhlarımızı kuşanıyoruz.. kimi o kadar sıkı kuşanıyor ki içinde ne olduğunu kendi bile unutuyor.. kimileri fazla geniş, sığdıramıyor kendini zırhlara. ne kadar çabalasa da patlıyor bir yerlerden.. manyak deyip geçiyoruz genellikle. kalbimizi gösterebilsek, biri dinlese ve anlamaya çalışsa, ne çok şiir türeyecektir etrafta..
hadi gel kader değil
hepimize öğretilmiş öfkeler
ne olur teslim olma gel
bir de bu kısım çok anlamlı gelir.. öğretilmiş öfkelerimiz var, çevreden göre göre geliştirdiğimiz reflekslerimiz.. anahtar sözcükler var, duyduğumuz an ezberden tepki veriyoruz, öfkeleniyoruz. siyaset/ırkçılıklar/aşk ilişkileri.. daha birçok konuda ezberlemişiz neye öfkeleneceğimizi. ezberlenen şey anlaşılmaz. belki bu yüzden dinlemiyoruz karşımızdakileri.. insanları milliyeti için/dini inançları için/aşk ilişkilerindeki halleri için/belki biraz değişik olduğu için.. bir çırpıda yargılıyoruz, zor geliyor anlamaya çalışmak. bunu öğrenmemişiz çünkü. ya da kimse anlamaya çalışmamış bizi. konuşmadan, dinlemeden yaşıyoruz..
bütün bunları önemsemedikçe yalnızlaşıyoruz/sıkıcılaşıyoruz/soğuklaşıyoruz.. üşüdüğümüzü unutmak için bir sürü ilüzyona sarılıyoruz..
derken "eyvâh, şiirler azalmış, günümüz perişân, yanıyor içimizdeki koskoca orman aman" diye haykırırken buluyoruz kendimizi..'
(exceteraum, ekşi sözlük)
