Ah gönlüme bulaşan en güzel bela. Bir dursaydı hislerin yerinde sabit, gösterecek daha çok güzel gün vardı bu dünyada. Herkese karşı düşündün de kırılır mı bunları söylersem diye, bir bana yakarırken düşünmedin, umursamadın ne hissedeceğimi bir şey derken, nafile. Herkesle barışıktın da, bir banaydı garezin! Of! Nedenini bilmesem… Yani seni en çok seven olduğum için, öldürsen de gitmeyeceğimi bildiğin için yaptın kesin.
Kapın varsa köpeğiydim, evin olsaydım da sen olsaydın direğim. Anlamadın be güzeller güzelim, ömrüme bulaşan en güzel bela sendin a gözlerine bakınca eridiğim. Üşümezdim ben hiç kar altında bile sen varken yanımda, şimdi donmakmış benim kaderim, bu güzel kasım ayında. Gece gündüz elim kalbimde yaşadım seninleyken… Kapattım göğsümü en ufak bir boşluk bulup da kaçma diye. Onca seneden sonra bumuydu bana verdiğin hediye? Umursamaz, olsam da olur olmasam da tavrın ve gülücükler saçan yüzün var şimdi bensizken evinde.
Parmaklarıma sen öğretmiştin yazmasını, şimdi maden ocağında yıllarca çalışıp hepsini birer birer kırmış bir maden işçisine döndü ellerim. Neydi bu dünya ya geliş sebebim, a bana ölümü tek düşündürenim… Seni bulmak değilse neydi? Bana yaşattığınla güzelleşen değilse neydi bu dünya? Ne hayatı anladım, ne seni… A tanıdığım en masum serseri. Şu 7 milyar nüfuslu dünyada hani yaratılmış ve yaratılan ve tüm yaratılacakların aşkına, Allah aşkına koydun mu hiç bir gece olsun elini vicdanına? Nasıl izin verdi kalbin rahat uyumana? Sende haklıydın belki de… Sanki bir tek ben miydim senin için, tek lafınla 24 saat tetikte…
Yönünü kaybetmiş bir pusulaya dönmeseydi içim kalırdım yanında bu nefesi alıp verdiğim sürece. Ama yok gülüm, yok güzel gözlüm, yok olmadığım her şeyim, dayanamadım daha fazla ne bu dünya ya nede sana. Uyumak istiyorum sadece kimsenin veremeyeceği kadar büyük bir huzurla; hiç kimsenin uyandırmaya gücünün yetmeyeceği kadar uyumak… Uyandığım zaman gelecek değil geçmiş olsun istiyorum. İlk gördüğüm gün olsun seni ve en başından yapmayayım bir daha yaptığım kötü hiçbir şeyi. Hiç yalnız bırakmayayım seni, sevgimden sıkılsaydın da bırakmasaydın beni. Daha farklı tanısaydın beni.
Sana yazarken hiç zorlanmadım bu yazıma değin. Sevmeyi değil sevilmeyi sevmişti seninleyken bu yorgun serseri. ”Dilerim artık anlamazsın beni… ” Ah gönlüme bulaşan en güzel bela, ne olur bir daha hiçbir zaman anlama ve anımsama tenimi.
